Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Όλα Από Χέρι Καμένα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Όλα Από Χέρι Καμένα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου 

 Στίχοι:Κ.Τριπολίτης

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
λάβαρα, κόμιξ, σούπερ-μάρκετ, ηγέτες,
ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
κι ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις.

Κίνημα, χάπια, σελοτέιπ, πτυχία,
άγιοι, σέρβις, μπόντυ μπίλντινγκ, ηχεία,
κάμερες, γκέι, φουστανέλες, ψυχώσεις,
κι ότι σου δίνουνε για να καυλώσεις.

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα…
Λείψανα ,κέικ, χορωδίες, μουστάρδες,
βίζιτες, χύτρες, ινστιτούτα, κονκάρδες,
κόλλυβα , πόστερ, after-shave, διαγνώσεις,
κι ότι σου τάζουνε για να τα χώσεις.

Κλίσματα, σέντρες, γκομενάκια, πακέτα,
άγγελοι, telex, ανθοδέσμες, κουφέτα,
πρόεδροι, κέτσαπ, βαλβολίνες, ενέσεις,
κι ότι σου υπόσχονται για να τη πέσεις.

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα…
Έρανοι, άλμπουμ, ονειράκια, πατέντες,
κάψουλες, μπόνους, φωτοκόπιες, κουβέντες,
κίναιδοι, τίτλοι, wind-surfing, εκπλήξεις,
κι'ότι σου δίνουνε για να πηδήξεις.

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
λάβαρα, κόμιξ, σούπερ-μάρκετ, ηγέτες,
ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
κι ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Aγαπημένα soundtracks

Aγαπημένα soundtracks

Θα σας έχει συμβεί να δείτε κάποια ταινία και το μόνο που συγκρατήσατε από αυτή να είναι μουσική υπόκρουση που ακούγατε πίσω από κάποιες σκηνές της ... είτε η ταινία πραγματεύεται το φόβο - τη χαρά -  την αγάπη/έρωτα-φιλία -μίσος  ...  η μουσική κατευθύνει πολλές φορές αυτό που βιώνουμε ...με την έννοια ότι μας ευαισθητοποιεί ακόμα και αν η ταινία είναι επιεικώς απαράδεκτη....  πάντως και η αγωνία ως επακόλουθο του φόβου πάντα πλασάρεται με την κατάλληλη ψυχεδελική -ατμοσφαιρική- σκοπίμως μυστηριακή μουσική επένδυση .... και εδώ που τα λέμε σκεφτείτε τι θα ήταν ο εξορκιστής χωρίς το Mike Oldfield  ή η νεκρική σιωπή χωρίς τον Charles Alexander ... δύο φρικιαστικά άνευ περιεχομένου ''κακά'' θρίλερ ... ποιος δεν θυμάται το Amelie από τη μουσικές του ? ή το la vitta e bella από την κάθαρση που φέρνει στο τέλος της ταινίας η μουσική του Nicola Piovani ? (ασχέτως αν οι δύο τελευταίες ταινίες αποτελούν κινηματογραφικά αριστουργήματα ) . Και για να το φέρω και στα ελληνικά δεδομένα φανταστείτε μια ταινία του Αγγελόπουλου χωρίς τη Μουσική της Καραΐνδρου (σαν να μη δάκρυσε ποτέ το λιβάδι ακούγεται) ... πριν κλείσω θα ήθελα να πω ότι παραθέτω το main theme κάθε ταινίας ... με εξαίρεση του music never stopped στο οποίο παραθέτω το τραγούδι των Grateful Dead - Touch Of Grey  ..ταινία η οποία με έκανε να γράψω δύο λόγια γι' αυτό το άρθρο ... Γιατί, για κάποιους ανθρώπους, η μουσική δε σταματά ποτέ να παίζει...

1 Intouchables

2 Shawshank Redemption

3 Amelie

 4 Forrest Gump

 5 Dead Silence

6 La vita é bella 

 7 Cinema Paradiso

8 The Godfather

9 The Next Karate Kid Score 

 10 The Weeping Meadow

  11 it 

12 Music never stopped 


Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Άκουσε λίγο το Γιάννη - Γιάννης Μηλιώκας

Άκουσε λίγο το Γιάννη - Γιάννης Μηλιώκας 

Εϊ, εσύ με τη ρουκέτα
και τα σηκωμένα πέτα
που καμώνεσαι πως είσαι ο Ζορρό,
άμα έχεις αγωνία
κοίτα τη Μακεδονία
και των ύπουλων γειτόνων το χορό.

Κι ας' τον Κώστα και τον Τάκη,
τη Μαρία και τον Τρούλη
σαν παιδιά που 'ναι να παίζουνε κρυφτό,
γιατί εγώ τους έχω βάλει
να μου φτιάνουνε κεφάλι,
τους καημούς του Κάτω κόσμου να ξεχνώ.

Εϊ, εσύ με την οβίδα,
την κλεμμένη πινακίδα,
που φαντάζεσαι πως είσαι τιμωρός,
άκουσε λίγο το Γιάννη
κι άσε το Βαρδινογιάννη
με το χρήμα να αισθάνεται γερός,
εϊ, εσύ με το μασούρι
και με την κρυμμένη μούρη,
των γνωστών και των αγνώστων αρχηγών,
δεν τα θέλω τέτοια τώρα,
η Ελλάδα είναι χώρα
ευγενών και φανερών αναρχικών.

Κι ας' τον Κώστα και τον Τάκη,
τη Μαρία και τον Τρούλη
σαν παιδιά που 'ναι να παίζουνε κρυφτό,
γιατί εγώ τους έχω βάλει
να μου φτιάνουνε κεφάλι,
τους καημούς του Κάτω κόσμου να ξεχνώ.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Αυτή που περνάει - Φοίβος Δεληβοριάς


Στην κοσμάρα μου ως συνήθως κι άξαφνα τη βλέπω να περνάει
Με μια τσάντα «Ελευθερουδάκης» και να μου χαμογελάει
Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Λεμονιές στην Κοραή, περικοκλάδες στου Ζώναρς
Θέλω να σε ξαναδώ κατά μόνας!

Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει
Αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει
Αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας
Ο άγνωστος δρόμος της να βρει το δικό μας.

Τη ρωτάω «τι γίνεται» μου λέει «απλώς πηγαίνω στη σχολή μου»
Στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική μου
Περιβόλια στη Μπενάκη, στη Σκουφά βοσκοτόποι
Ζουζουνίζουν γύρω απ΄ τ΄ άνθος σου οι ανθρώποι
Λουλακί παραθυράκια στα ταξί και στα τρόλεϊ
Αλληλοκαλημερίζονται όλοι

Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι τώρα
Και αρχίζει η ανοιξιάτικη ώρα

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Λήσταρχος Νταβέλης - Διονύσης Τσακνής


Μια φορά που ζούσα
πέρα στην Ανθούσα,στο Πεντελικό
με μια φουστανέλα
βάραγα φουρνέλα,τρόμαζα το ιππικό.

Σ`όλα τα μπουρδέλα
τ`όνομά μου πρώτο,λήσταρχος Νταβέλης
λήσταρχος μπουρλότο κι άλλο περιστατικό.

Είχα γκόμενες ντουζίνα
στον Περαία,στην Αθήνα ορφανά και κουμπαριές
μπαμ και μπουμ και βία
στα νεκροταφεία μοίραζα φτιαριές.

Στην παρανομία τ`όνομά μου πρώτο
λήσταρχος Νταβέλης,λήσταρχος μπουρλότο
παντρεμένες μου αγκαλιές.

Τώρα είμαι δικός σου
περιστατικό σου μ`ονομάζουνε
και στον κάτω κόσμο
οι πότες,οι πουτάνες κι οι ιππότες
με καταδικάζουνε.

Κυριακές μια θεία απ`την Πλακεντία
μ`άναψε φωτιές.

Μια φορά που ζούσα
αστραπές μετρούσα μ`ένα άλογο
μαύρο σαν το Χάρο,δέκα μ`ένα σμπάρο
ποιο διάλογο.

Κάτι απελπισμένους είχα κουστωδία
στους κυνηγημένους είχα τα πρωτεία
στον κατάλογο.

Μα η δούκισσά μου
στην κρυφή σπηλιά μου είχε αναπαυθεί.
Είχε μείνει ώρα
είχε αφήσει δώρα κάτι τιμαλφή.

Ό,τι κι αν σου γράψω απ`το κρησφύγετό μου
ο παλιο-Νταβέλης που είχα εαυτό μου
τώρα εσένα έχει ερωτευτεί.

Σάββατο είχα κάτσει να με φαν οι μπάτσοι
πάνω στη στροφή.

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Μια επιστολή του Μανώλη Ρασούλη

«Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: ‘‘Άκουσον μεν, πάταξον δε’’. Ο σκοπός της επιστολής μου είναι να στείλω δύο μηνύματα: 1. Εγώ προσωπικά δεν δέχομαι τους τίτλους pigs - οκνηρός - άσωτος κ.λπ. που μας φόρτωσαν γενικεύοντας κάποιοι απ’ τα βόρεια. 2. Υπάρχει μια Ελλάδα μες στην Ελλάδα, όπως υπήρχε μια Γερμανία από το 1933 έως το 1945.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και 25 χρόνια, ζώντας με τους συμπατριώτες μου, βιώνοντας μια διαρκώς γενικευόμενη, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, έλεγα ότι αυτό το στυλ θα καταστρέψει την Ελλάδα, μπορεί και την ανθρωπότητα. Έκανα το οτιδήποτε να εκφράσω το αντίδοτο. Μάλλον απ’ ό,τι φαίνεται ηττήθηκα.
Στην Ελλάδα σφυρηλατήθηκε και εγκαθιδρύθηκε ένας μέσος πολίτης, μικροαστός, νεόπλουτος, αρχοντοχωριάτης. Επικυριάρχησε στο κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, ψυχολογικό, αισθητικό προσκήνιο, καταστρέφοντας τον ρυθμό και το στυλ της χώρας.
Επίσης, καταστρέφοντας τη λαϊκή κουλτούρα, δηλαδή το αυθεντικό τραγούδι, που είναι το θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας, απαξιώνοντας την λόγια ποίηση, εγκαθιδρύοντας, διά πυρρός και σιδήρου, τα πολιτιστικά κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας, όπως τα ονόμασαν, κάτι χαζοκαμπαρέ, τα λεγόμενα σκυλάδικα. Διαμόρφωσαν έναν χαζοκαμπαρετζίδικο τρόπο σκέψης, καθιστώντας την Ελλάδα ένα νομιμοποιημένο πορνοστάσιο.
Ο πολιτισμός, καθώς και ο τουρισμός, δέχτηκαν σκληρά πλήγματα. Από τους περιηγητές του ’60 φτάσαμε στα ξενοδοχεία των 5.000 ανθρώπων που, με τα βραχιολάκια στο χέρι, βίωναν τις διακοπές τους και έφευγαν σχεδόν χωρίς να ξέρουν σε ποια χώρα τους φέραν. Η εποποιία του Ζορμπά, των παιδιών του Πειραιά, παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Πωλήθηκαν κατά κόρον και ο μύθος και η παρθενικότητα της χώρας, αλλά και το συμπαθές ναΐφ του μέσου ρωμιού αντικαταστάθηκε από την κουτοπονηριά, από το απρόσωπο, από τον μέσο όρο των super market και των τραπεζών και τώρα το σλόγκαν του Υπουργείου Τουρισμού “Έλα στην Ελλάδα να ζήσεις τον μύθο σου“ ακούγεται γελοίο και κούφιο.
Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα μες στην Ελλάδα, εξόριστη και καταδικασμένη από τα ποικίλα golden boys και τους εγχώριους κερδοσκόπους που δεν αναγνωρίζουν πατρίδα ή πολιτισμό, αλλά ορκίζονται στη money-land. Ανίκανοι και άπληστοι.
Δεν συμμετείχα στους ολυμπιακούς αγώνες γιατί ήμουν σίγουρος ότι μετά την φαμφάρα θα ακολουθούσε η ξεφτίλα, όπως και έγινε. Η Αθήνα είναι πρωτοφανές φαινόμενο πρωτεύουσας που έχει τον μισό πληθυσμό της χώρας στην επικράτειά της. Αλαζονική πόλη, αφού λανσάρεται ως μητέρα της δημοκρατίας και του μέτρου. Τώρα είναι αμετροεπής μητρόπολη, βρώμικη μητέρα απίστευτης εγκληματικότητας.
Δημοκρατία δεν υπάρχει, πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει. Όλα ελέγχονται από το ΔΝΤ, την Ευρώπη, τους Γεωργιανούς και Ρουμανόγυφτους εγκληματίες. Παλιότερα σκεφτόμουν μήπως φέρναμε 100 Γερμανούς (βλέπε Ρεχάγκελ), να αναλάβουν για 100 χρόνια τη χώρα, μπας και ισορροπήσει. Θα με κατηγορούσαν για ανθέλληνα.
Τώρα τους έφεραν ή ήρθαν λόγω ανωτέρας βίας και την πληρώνουν αυτοί που δεν έφταιξαν. Χιλιάδες χάνουν τις δουλειές τους, άλλοι αυτοκτονούν και άλλοι αγοράζουν ακριβά σπίτια στο κέντρο του Λονδίνου.
Κατά τα άλλα, τα εκλεκτά στελέχη του ελληνικού status πουλούν φούμαρα ότι είναι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου. Και αυτά χωρίς εσωτερική λογική, και έτσι ξανακαταλήξαμε σε μια νέα greek salad, σε μια δραματική φαρσοκωμωδία. Εγώ προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει και να αντιπροτείνω κάποιες λύσεις.
Ως εκ τούτου υπέστην ποικίλα πογκρόμ. Ηττήθηκε η αντίληψή μας, γι’ αυτό φτάσαμε στο παρόν χάλι. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά είναι μέρος μιας παγκόσμιας κρίσης. Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται στο απόλυτο αδιέξοδο. Ο πλανήτης έχει καταστραφεί. Δεν μπορούμε πια να αναπτύξουμε τους ρυθμούς της βιομηχανίας όπως παλιά και ταυτόχρονα να σώσουμε το περιβάλλον.
Τι μέλλει γενέσθαι; Κάθε κρίση γεννά πόλεμο. Το απεύχομαι και κάνω κάθε τι για να μην μας συμβεί. Γεννήθηκα σαράντα μέρες μετά τη βόμβα στη Χιροσίμα. Ως εκ τούτου προσπαθώ στη Μέση Ανατολή, εδώ και οχτώ χρόνια, να δημιουργηθεί ένας κοινός παρονομαστής για τους δυο λαούς, γιατί από αυτό το άλυτο πρόβλημα μπορεί να ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος.
Ονειρευόμουνα να γίνει η Ελλάδα μια πολιτισμική Ελβετία και μητέρα που θα κυοφορήσει ένα όραμα για την παγκόσμια ειρήνη. Τώρα είμαστε στο στόχαστρο όλου του δυτικού κόσμου και παράδειγμα προς αποφυγή. Να μην ξεχάσω να πω ότι πριν από χρόνια έστειλα μια επιστολή στην Süddeutsche Zeitung περί όλων αυτών, αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν για το θέμα. Πέρυσι και φέτος ο Γερμανός ανταποκριτής της ίδιας εφημερίδας στην Κωνσταντινούπολη ήρθε στην Ελλάδα, μου πήρε δύο συνεντεύξεις και πάλι η διεύθυνση της εφημερίδας αδιαφόρησε.
Πάντως εγώ προσπάθησα.
Επίσης, ως προς το θέμα που ετέθη να πουλήσει η Ελλάδα τα νησιά της και την Ακρόπολη, έχω να πω:
(α) Η Ακρόπολη δεν είναι ιδιοκτησία μας. Ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και (β) Μεγάλες εκτάσεις της Ελλάδας, και όχι μόνο, έχουν αγοραστεί από Γερμανούς.
Πρόσφατα συμμετείχα σε ένα φεστιβάλ ποίησης στη Μαγιόρκα, όπου ο κυβερνήτης της μας έλεγε με αγωνία ότι οι Γερμανοί έχουν αγοράσει το 80% του νησιού και θέλουν να το προσαρτήσουν στη Γερμανία. Αν αυτό αποτελεί ένα σχέδιο επεκτατισμού στον νότο εκ μέρους της Γερμανίας, δεν γνωρίζω.
Αν, λόγω της κρίσης, οι νεοέλληνες ξαναχαθούμε στη διασπορά, θα ήθελα να έρθουν στην Ελλάδα ποιητές, διανοούμενοι, επιστήμονες από όλο τον κόσμο, και από εδώ να ξεκινήσει μια προσπάθεια διαιώνισης της ζωής πάνω στον πλανήτη σε ένα ανώτερο επίπεδο.
Αυτά προς το παρόν. Σας χαιρετώ όλους και τον καθένα χωριστά.
Εμμανουήλ Ρασούλης, Έλλην τραγουδοποιός»
Νοέμβριος 2010

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Οι Άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο

Οι Άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο

Στο καφέ της ξεγνοιασιάς
Παλιά γεμάτη τσέπη
Γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια
Του κόσμου τα πρέπει τα θέλω τα μη  

Σα ναυτικός με λίγο αρτίστα
Λιμάνι μου η μοναξιά
Αχ έρωτα τα μάγια λύσ' τα
Βίρα τις άγκυρες ξανά

Χρόνια κρατάω σφραγιστό ετούτο το μπουκάλι
Χρόνια που εσύ δεν έρχεσαι και ούτε σημάδι δίνεις
Δεν θα τ' ανοίξω τι ωφελεί χρονιές να τις συγκρίνεις
Χρόνια που εσύ δεν έρχεσαι κι ούτε σημάδι δίνεις
Είναι χαζό είναι πικρό μονάχος σου να πίνεις 

Κάνεις τον αμερικάνο, αμερικάνο ,αμερικάνο
Και νομίζεις πως σου πάει
Πάντα βγαίνεις από πάνω
Και το πλήθος σου χρωστάει

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Μη μιλάτε - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Στη Σομαλία τα παιδιά, λουλούδια μου απότιστα
Κρέμονται από στεγνά βυζιά
Στην Κολομβία τα παιδιά, αστέρια μου αφώτιστα
πορνεύουν άγουρα κορμιά

Μάτια μου κάρβουνα ζεστά
Όταν η νύχτα ξενυχτά στα μάτια με κοιτάζουν
Τον ύπνο μου ντροπιάζουν
Τη βολεμένη μου ζωή καρφώνει αύτη η παρεμβολή
Και με χλευάζει
Για τόσα τσάμπα "σ' αγαπώ" κι όλα τα ανόητα που ζω
Και με δικάζει
Μη μιλάτε, η ήσυχη ζωούλα μας κοιμάται, μη μιλάτε
Μη μιλάτε, ο δικός μας ο θεός είναι ανώτερος θεός μη μιλάτε
Μη μιλάτε

Στη Βραζιλία τα παιδία, της φτώχειας αγριοβλάσταρα
Τα πετσοκόβουνε σκυλιά
Και στη Βοσνία τα παιδιά μαύρα αετοπερίστερα
Ζουν στου θανάτου την κοιλιά

Μάτια μου κάρβουνα ζεστά
Όταν η νύχτα ξενυχτά στα μάτια με κοιτάζουν
Τον ύπνο μου ντροπιάζουν
Του ονείρου μου τη διαδρομή φρενάρει η αθώα τους κραυγή
σαν πλησιάζει
Κάτι μου σφίγγει το λαιμό, μου ανατινάζει το μυαλό
με κομματιάζει
Μη μιλάτε, η ήσυχη ζωούλα μας κοιμάται μη μιλάτε
Μη μιλάτε, ο δικός μας ο θεός είναι ανώτερος θεός μη μιλάτε
Μη μιλάτε

Μια ιδέα της στιγμής - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

  • Καθημερινά σε τριγυρίζω
    το χτες και τ' αύριο σου χαρίζω
    Κι εσύ όλο κάνεις πως δε βλέπεις
    δε με θυμάσαι δε με ξέρεις

    Έρχομαι στήνομαι μπροστά σου
    περνάει από δίπλα μου η ματιά σου
    Δυο λόγια πάω να ψιθυρίσω
    δεν κάθεσαι να σου μιλήσω

    Κι έχω μια ιδέα της στιγμής
    τρελός να γίνω ή εμπρηστής
    ή ακόμη πιο καλά ληστής
    μήπως και με αντιληφθείς

    Έχω μια ιδέα της στιγμής
    τρελός να γίνω ή εμπρηστής
    ή ακόμη πιο καλά ληστής
    μήπως και με αντιληφθείς

    Σε μια τράπεζα θα πάω
    μια καραμπίνα θα κρατάω
    Και θα ζητήσω να φωνάξουν
    αμέσως να 'ρθουν να μ' αρπάξουν

    Κι όταν στο σπίτι μας γυρίσεις
    πρώτον θα μ' έχουν στις ειδήσεις
    Και θες δε θέλεις θα με βλέπεις
    θα με θυμάσαι να το ξέρεις

    Έχω μια ιδέα της στιγμής
    τρελός να γίνω ή εμπρηστής
    ή ακόμη πιο καλά ληστής
    μήπως και με αντιληφθείς

    Έχω μια ιδέα της στιγμής
    τρελός να γίνω ή εμπρηστής
    ή ακόμη πιο καλά ληστής
    μήπως και με αντιληφθείς

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Φοίβος Δεληβοριάς - Ο καθρέφτης



Φοίβος Δεληβοριάς - Ο καθρέφτης

Να λοιπόν που σπάει και ο καθρέφτης σε κάθε βόλτα σε κάθε διαδρομή ,σε κάθε διαδρομή της ζωής γενικώς ..Ένα από τα βασικά πράγματα είναι να σπάσεις τον καθρέφτη σου ,να σπάσεις αυτό που σε εμποδίζει να συναντηθείς με τους άλλους ..σημασία έχει να μη δραπετεύσεις ..υπάρχει μια πολύ γοητευτική σχολή τραγουδοποιίας  με τραγούδια που λένε συνέχεια Φεύγω –Είμαι αλλού –που σου μιλάνε για μια φελάχα του Μαρόκου –για οποιονδήποτε εξωτισμό – όλα αυτά καθρεφτοποιούν την ζωή ..κάθε φορά που σπάω ένα γυαλί –γελοίο  από αυτά που πάντα θα μας επιβάλλονται την ίδια βόλτα θα κάνω …. Και εκεί θα με βρείτε…. Φοίβος Δεληβοριάς

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή