Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Λουκιανός Κηλαδονης - Αφιέρωμα

Φθινόπωρο 2006 η τηλεόραση πέφτει σε ένα αφιέρωμα για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη ,και εκεί τρώω ένα φοβερό κόλλημα με τις μουσικές του σύνθετη του Κ. Έντισον …. Τραγούδια που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ακούσει αλλά ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να αναζητήσουμε τον δημιουργό τους …. Ο Λουκιανός  του ελληνικού Woodstock ή του party στη Βουλιαγμένη έχει να επιδείξει  μια πολύ ωραία συνεργασία με τον Νίκο Γκάτσο και την Κωστούλα Μητροπούλου για την παράσταση της οποίας θα γράψει μουσική  …. Ο Μανώλης Μητσιάς δίνει την δική του χροιά στις μουσικές του Λουκιανού και έτσι κυκλοφορεί η Πόλη μας …. 2008 αγοράζω το live δίσκο του Λ .Κηλαηδόνη στον οποίο έδωσε τον τίτλο Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά ,στίχος από τα θερινά σινεμά ….στο δίσκο τραγουδούν και ο Δώρος Δημοσθένους με την Ηρώ Σαία … το Ωδείο Ηρώδου Αττικού ασφυκτιά και ο αιώνιος νέος ανεβαίνει στη σκηνή για να κάνει αυτό που πραγματικά ξέρει καλά …. Να ταξιδεύει με τις μουσικές του ….

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ρισπὲν Ζᾶν

Γκρεμίστε ὅλη τὴν Ἑλλάδα σὲ βάθος 100 μέτρων. Ἀδειάστε ὅλα τὰ μουσεῖα
σας, ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο. Γκρεμίστε κάθε τί Ἑλληνικὸ ἀπὸ ὅλο τὸν
πλανήτη... Ἔπειτα σβῆστε τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα ἀπὸ παντοῦ. Ἀπὸ τὴν
ἰατρική σας, τὴν φαρμακευτική σας, τὰ μαθηματικά σας (γεωμετρία,
ἄλγεβρα), ἀπὸ τὴν φυσικὴ, τὴν χημεία, τὴν ἀστρονομική, τὴν πολιτική,
τὴν καθημερινότητά σας.
Διαγράψτε τὰ μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχῆ

μα, κάντε τὸ
τρίγωνο-ὀκτάγωνο, τὴν εὐθεία-καμπύλη, σβῆστε τὴν γεωμετρία ἀπὸ τὰ
κτίρια σας, τοὺς δρόμους σας, τὰ παιχνίδια σας, τὰ ἁμάξια σας, σβῆστε
τὴν ὀνομασία κάθε ἀσθένειας καὶ κάθε φαρμάκου, διαγράψτε τὴν
δημοκρατία καὶ τὴν πολιτική, διαγράψτε τὴν βαρύτητα καὶ φέρτε τὸ πάνω
κάτω, ἀλλάξτε τοὺς δορυφόρους σας νὰ ἔχουν τετράγωνη τροχιά, ἀλλάξτε
ὅλα τὰ βιβλία σᾶς (γιατί παντοῦ θὰ ὑπάρχει καὶ ἔστω μία ἑλληνικὴ
λέξη), σβῆστε ἀπὸ τὴν καθημερινότητα σᾶς κάθε ἑλληνικὴ λέξη, ἀλλάξτε
τὰ εὐαγγέλια, ἀλλάξτε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ποὺ καὶ αὐτὸ βγαίνει ἀπὸ τὰ
Ἑλληνικὰ καὶ σημαίνει αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸ χρίσμα, ἀλλάξτε καὶ τὸ σχῆμα
κάθε ναοῦ (νὰ μὴν ἔχει τὴν ἑλληνικὴ γεωμετρία), σβῆστε τὸν Μέγα
Ἀλέξανδρο, σβῆστε ὅλους τους Μυθικοὺς καὶ Ἱστορικοὺς ἥρωες, ἀλλάξτε
τὴν παιδεία σας, ἀλλάξτε τὸ....

ὄνομα τῆς ἱστορίας, ἀλλάξτε τὰ ὀνόματα στὰ πανεπιστήμια σας, ἀλλάξτε
τὸν τρόπο γραφῆς σας, χρησιμοποιῆστε τὸν ἀραβικό, διαγράψτε τὴν
φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε...

Θὰ πεῖτε "δὲν γίνεται". Σωστά, δὲν γίνεται γιατί μετὰ δὲν θὰ μπορεῖτε
νὰ στεριώσετε οὔτε μία πρόταση! Δὲν γίνεται νὰ σβήσει ἡ Ἑλλάδα, ὁ
Ἕλληνας, ἡ προσφορὰ τοῦ πάνω σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη...
Ἡ πρόκληση πάντως ἰσχύει.

Ρισπὲν Ζᾶν (Ἀλγερία 1849 – Παρίσι 1926). Γάλλος λογοτέχνης καὶ δραματουργός.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται» - Χρόνης Μίσσιος

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται»

(Άγνωστος στο ευρύ κοινό μα με μεγάλο συγγραφικό ταλέντο .ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε από τη ζωή χθες .. μια μεγάλη απώλεια

"Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;
Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς... Όμως το αφήσαμε για αύριο...
Για να πάμε που;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.
Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Μαγικό νησί - Βαγγέλης Γερμανός



Έρχεσαι σαν άνοιξη μέσα στο τραγούδι μου
σαν το σπουργιτάκι πεταχτή
αγκαλιά μου ορθάνοιχτη
κόκκινο λουλούδι μου
μες στης μοναξιάς μου το κελί

Είσαι ένα μαγικό νησί
της λησμονιάς μου το νερό
που με χαϊδευει σαν αγέρι δροσερό
Είσαι ένα μαγικό νησί
μέσα στο πέλαγο του νου
στην ερημιά του μεγάλου ωκεανού

Όλα γύρω αλλάζουνε
τρέχουνε και βιάζονται
μα εγώ εσένα λαχταρώ
τα πιο δυνατά ποτά
δε μου κάνουν τίποτα
φτιάχνομαι μονάχα αν σε δω

Είσαι ένα μαγικό νησί
της λησμονιάς μου το νερό
που με χαϊδευει σαν αγέρι δροσερό
Είσαι ένα μαγικό νησί
μέσα στο πέλαγο του νου
στην ερημιά του μεγάλου ωκεανού

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ΧΑΛΚΙΔΑ - Γιάννης Σκαρίμπας

ΧΑΛΚΙΔΑ

(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!
Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…
Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.
Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο
καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:
Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο! . . .

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Γ.Σεφέρης - Νόμπελ Λογοτεχνίας (Σαν σήμερα)

"Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση. Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ – ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα -πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.
Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
Ὅσο γιὰ μένα συγκινοῦμαι παρατηρώντας πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράμματος. Εἶχε μάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει μακριὰ στὰ περασμένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ μένα σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιμήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα λαὸ περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυρρανισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τὸν περασμένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράμα καὶ ἕνα σημερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ μοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν᾿ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνομάζουμε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγμὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει ποὺ νἄ ῾βρει καταφύγιο, ἀπαρνημένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι᾿ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν μεγάλα καὶ μικρὰ μέρη τοῦ κόσμου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν᾿ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιομηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδημία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλμὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανὸς νὰ κρίνει μὲ ἀλήθεια ἐπίσημη τὴν ἄδικη μοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυμηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐμπνευστή, καθὼς μᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νομπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία μὲ τὴ μεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.
Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα."

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

                                                  Χωρίς λόγια
Γιατί βρε άνθρωπε κουτέ
Δεν φιλοσόφησες ποτέ
Στη σύντομη ζωή σου
Παρά κλαις και μαραζώνεις
Και το κέφι σου χαλάς
Κει που πήγαν τόσοι άλλοι
Οι μικροί και οι μεγάλοι
Κάποτε κι εσύ θα πας


Γιατί βρε άνθρωπε κουτέ
Να τη θολώνεις την ζωή
Με το πικρό σου κλάμα
Κάποιο τραίνο θα περάσει
Στη ζωή μας βιαστικό
Τη βαλίτσα μας στο χέρι
Κι ο Θεός μονάχα ξέρει
Πού θα κάνουμε σταθμό

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Πρόταση Βιβλίου


Το Αυτό είναι το πιο τρομακτικό αλλά και το πιο αληθινό βιβλίο του Στέφεν Κινγκ. Είναι ο φόβος-τρόμος που όλοι κρύβουμε μέσα μας – από την παιδική κιόλας ηλικία μας μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής μας – και που αρνείται να φύγει .Οι μικροί ήρωες μας ανάμεσά τους και ένα κορίτσι, αντιμετωπίζουν τη φρίκη και τον εφιάλτη στα νεανικά τους χρόνια .Το αυτό παίρνει κάθε φορά διαφορετική μορφή ,στ
οιχειώνοντας όχι μόνο τα όνειρά τους αλλά και την καθημερινή τους ζωή… <<Μικρέ μου Φίλε, περίμενε μέχρι να έρθεις εδώ που βρίσκομαι! Περίμενε να αντικρίσεις τα νεκρόφωτά Μου! Περίμενε … Θα δεις και θα τρελαθείς ,αλλά θα ζήσεις …. και θα ζήσεις μέσα Μου για πάντα ….. Το Αυτό ζει και τους περιμένει κρυμμένο στα έγκατα της γης …ή μήπως πολύ βαθιά μέσα τους ? >>
Γιατί κάποιες φορές οφείλουμε να σκοτώσουμε τους δαίμονες που κρύβουμε μέσα μας . Δαίμονες πάσης φύσεως που μας τραβάνε πίσω ....  Καλό διάβασμα σε όσους τύχει να το αναζητήσουν .. Προσωπικά έχω μια ιδιαίτερη τρέλα με τα βιβλία του Στέφεν Κινγκ οπότε δεν θα μιλήσω για το βιβλίο καθώς θα ακουστεί ως άκρατος υποκειμενισμός ...

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

30 Νυχτερινά - Μάνος Χατζιδάκις



Και κάπως έτσι με έπιασα να μελαγχολώ ... για πολλοστή φορά έβαλα να παίξει λίγη ορχηστρική μουσική ο υπολογιστής μου ...όμως θαρρώ πως  ο συγκεκριμένος δίσκος απέχει χιλιόμετρα από τους υπόλοιπους εξαίσιους δίσκους του Χατζιδάκι ... είμαι ξύπνιος από τις 4 το πρωί και αφού είδα ότι κανείς δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το δίσκο στο youtube είπα να κάνω εγώ την αρχή ανεβάζοντας 10 από τα 30 τραγούδια του δίσκου ...αν θέλετε αυτά που με γεμίζουν περισσότερο ,προσέχοντας ούτος ώστε να είναι πεντακάθαρος ο ήχος και λιτή η παρουσίαση ...Εύχομαι να τα απολαύσετε ... και αυτό προϋποθέτει το χρόνο σας ....Καλή ακρόαση ....

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Μικρά Ποιήματα - Ντίνος Χριστινόπουλος

ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι

μπατιρημένο κουρεῖο
Σάββατο βράδυ
χωρὶς δουλειὰ
μπατιρημένο κορμὶ
Σάββατο βράδυ
χωρὶς ἔρωτα

τὸ φιλὶ
ἑνώνει πιὸ πολὺ
ἀπ᾿ τὸ κορμὶ
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν
οἱ πιὸ πολλοὶ

τὸ γατί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ χάδια
θέλει καὶ φαΐ
τὸ κορμί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ φαΐ
θέλει καὶ χάδια

ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀφηρημένα οὐσιαστικὰ
πειράζει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴ μοναξιά;

ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου –
πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας;

ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ
καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει
μὲ γέλασες
μὲ γέρασες

μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη
ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα
εἶναι κρῖμα νὰ ἐκλείψει
ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια
τοῦ ἀλφαβήτου μας

κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος

ἔλαιον θέλω καὶ οὐ θυσίαν
κι ἐμεῖς ποὺ θυσιαστήκαμε;
κι ἐμεῖς ποὺ δὲ λαδώσαμε;

ἔχτισα τὸν παράδεισό μου
μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου

θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία
γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας
κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν

Θανάση γιατί ἔκοψες τὸ ἄλφα ἀπὸ μπροστά;
γιὰ ἕνα γράμμα χάνεις τὴν ἀθανασία

τὰ πρόβατα ἀπήργησαν
ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς

«ὅταν πεθάνω, νὰ μὲ θάψτε στὸ χωριό» –
θέλουν νὰ τιμήσουν μὲ τὸ πτῶμα τους
τὴν πατρίδα ποὺ ἀρνήθηκαν μὲ τὸ σῶμα τους

ὡραῖα ἑρμηνεύεις τὰ τραγούδια
ἂς δοῦμε πῶς τὰ καταφέρνεις καὶ στὰ παρατράγουδα

καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε
ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος

μιὰ γυναῖκα στὸ δρόμο
μαλώνει τὸ παιδάκι της
«δε θὰ πᾶμε στὸ σπίτι;
θὰ σὲ κρεμάσω ἀνάποδα»
γύρισα κι εἶδα τὸ μικρό:
ἤτανε κιόλας κρεμασμένο

ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;

γιὰ τὸ πέτσινο σακάκι σου
ποὺ σὲ κάνει τόσο ὡραῖο
ἔχασε τὴ ζωή του ἕνα ζῷο
καὶ κοντεύω νὰ τὴ χάσω κι ἐγώ

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Νίκος Σκαλκώτας

( Ο Νίκος Σκαλκώτας (Χαλκίδα 8 Μαρτίου 1904, Αθήνα 19 Σεπτεμβρίου 1949 ) ήταν συνθέτης του 20ού αιώνα. Ήταν μέλος της Δεύτερης Βιεννέζικης Σχολής και είχε επιρροές τόσο από την κλασική μουσική όσο και από την Ελληνική παραδοσιακή μουσική.)
Γεννήθηκε σ’ ένα έντονα μουσικό περιβάλλον. O προπάππος του, Αλέξανδρος Σκαλκώτας ήταν γνωστός τραγουδιστής, βιολιστής και συνθέτης δημοτικής μουσικής. Ο πατέρας του, Αλέκος Σκαλκώτας, ήταν αυτοδίδακτος φλαουτίστας και ο πρώτος του δάσκαλος. Αργότερα ξεκίνησε τις σπουδές του με το θείο του Κώστα στη Χαλκίδα και συνέχισε στο Ωδείο Αθηνών όπου αποφοίτησε παίρνοντας το Πρώτο Χρυσό Βραβείο το 1920.
Το 1921, έφυγε για σπουδές στο Βερολίνο έχοντας εξασφαλίσει σειρά υποτροφιών. Από το 1921 ως το 1933 έζησε στο Βερολίνο, όπου αρχικά πήρε μαθήματα βιολιού από τον Willy Hess. Το 1923 αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα του ως βιολονίστας και έγινε συνθέτης. Σπούδασε σύνθεση με τους Paul Kahn, Paul Juon, Κουρτ Βάιλ, Philipp Jarnach και Άρνολντ Σένμπεργκ. Το 1933, όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, ο Σκαλκώτας γύρισε στη Ελλάδα, όπου ζούσε παίζοντας σε διάφορες ορχήστρες. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο μπορεί ο Σκαλκώτας να γύρισε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, είναι ότι η υποτροφία που χρηματοδοτούσε τις σπουδές του έληξε. Στην Αθήνα αναζήτησε άλλους τρόπους χρηματοδότησης, που θα μπορούσε να ήταν κάποια άλλη υποτροφία ή εργασία. Πάντως γρήγορα απογοητεύτηκε από την κατάσταση στη μουσική πραγματικότητα της Αθήνας της εποχής καθώς το κοινό, μη συνηθισμένο στις νέες μουσικές τεχνοτροπίες στις οποίες διδάχτηκε ο Σκαλκώτας, αποδοκίμασε πολλά από τα έργα του.
Τα πρώιμα έργα του Σκαλκώτα, τα περισσότερα από τα οποία έγραψε στο Βερολίνο και μερικά από αυτά στην Αθήνα, είναι χαμένα. Τα πρωιμότερα από τα έργα του που είναι διαθέσιμα σε μας σήμερα χρονολογούνται από το 1922-24 και είναι συνθέσεις για πιάνο καθώς και η ενορχήστρωση του έργου Κρητική Γιορτή του Δημήτρη Μητρόπουλου. Ανάμεσα στα τελευταία έργα που γράφτηκαν στο Βερολίνο είναι η σονάτα για σόλο βιολί, αρκετά έργα για πιάνο, μουσική δωματίου και μερικά συμφωνικά έργα. Κατά την περίοδο 1931-34 ο Σκαλκώτας δεν συνέθεσε τίποτα. Άρχισε να γράφει ξανά στην Αθήνα μέχρι το θάνατό του. Το έργο του περιλαμβάνει συμφωνικά έργα (Ελληνικοί χοροί, η συμφωνική εισαγωγή Η Επιστροφή του Οδυσσέα, το παραμυθόδραμα Η Κόρη και ο Θάνατος, η Κλασική Συμφωνία για πνευστά, μια Συμφωνιέτα και αρκετά κοντσέρτα), έργα μουσικής δωματίου, καθώς και φωνητικά έργα.
Ο Σκαλκώτας πέθανε απρόσμενα το 1949 στην Αθήνα, από μία κήλη που είχε παραμελήσει, οδηγήθηκε σε περισφιγμένη με μοιραία κατάληξη, αφήνοντας μερικά συμφωνικά έργα με ημιτελή ενορχήστρωση. Τα περισσότερα έργα του πρωτοπαρουσιάστηκαν μετά το θάνατό του. Εκτός από το καθαρά μουσικό του έργο, ο Σκαλκώτας συνέταξε ένα σημαντικό θεωρητικό έργο, αποτελούμενο από αρκετά μουσικά άρθρα, μια πραγματεία ενορχήστρωσης, μουσικές αναλύσεις κλπ. Ο Σκαλκώτας γρήγορα διαμόρφωσε το προσωπικό του στυλ μουσικής γραφής έτσι ώστε κάθε επιρροή από τους δασκάλους του σύντομα αφομοιώθηκε δημιουργικά σε ένα τρόπο σύνθεσης που είναι απολύτως προσωπικός και αναγνωρίσιμος. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες είναι οι προσπάθειες Ελλήνων και ξένων πανεπιστημιακών ερευνητών να αναλύσουν τη μουσική του γλώσσα. Επίσης, η δισκογραφική εταιρεία Bis έχει αναλάβει την ηχογράφηση όλων των έργων του.
Πηγή :Βικιπαίδεια 
Ένας σπουδαίος Χαλκιδέος συνθέτης (αν όχι ο σπουδαιότερος έλληνας ) έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή πριν 63 χρόνια ..Μικρό αφιέρωμα ... Με την ευγενική χορηγία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ευβοίας κυκλοφόρησε το 2005 η ταινία Επιστροφή του Οδυσσέα (μια διπλή κασετίνα αποτελούμενη από το Ντοκιμαντέρ-βιογραφία και ένα δίσκο με τα σπουδαιότερα έργα του συνθέτη ) εταιρία ΑΙΓΙΣ (για όποιον ενδιαφέρεται )

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Στην Ε και την Φ

Ευχαριστώ πολύ δύο φίλες για τα όμορφα σχόλια τους .. σημαίνουν πολλά για μένα .... (μέσω μαιλ και youtube ) ... δεν μπορώ να εκφράσω αυτό που νιώθω όμως το ξέρετε και οι δύο εκφράζομαι καλύτερα μέσω της μουσικής  οπότε σας χαρίζω από ένα τραγούδι που ξέρω οτι σας αρέσει ..
Σας αγαπώ πολύ :)

Το άγγιγμα του Μίδα

Ανάρτηση παρορμητική  εκτός σχεδίου και περιεχομένου. Κυνικέ απαθή σε προηγούμενη ενότητα σου προσάψαμε ότι δεν έχεις γνώμη .Όντως δεν είχες και μπράβο σου που τελικά απέκτησες ..όμως τις σου φταίνε οι ταλαίπωροι οι άνθρωποι να τους πιάνεις στο στόμα σου ωρέ…. Και σαν να μη φτάνει που τους πιάνεις στο στόμα σου , αγνοείς και το έργο τους…. Μωρέ θα μας τρελάνεις μας πλασάρεις ότι είμαστε κουλτουρο -ιστορίες και άλλα τέτοια επειδή σου θίξαμε τον Φοίβο που καλά να είναι ο άνθρωπος άλλωστε εγώ με τα τραγούδια του τα έχω εκείνος δεν μου έφταιξε σε τίποτα. … 20 χρόνια έφαγες στη μούρη τα σκατά και τώρα σε πειράξανε οι κουβέντες που τα περιγράφουν ? 20 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ …..κι όμως εσύ κυνικέ απαθή τον λάτρεψες …του έδωσες το χάρισμα ότι ακουμπά να γίνεται χρυσός ..τον έκανες Μίδα στη θέση του Μίδα …. Και αυτός σοδόμισε στα αυτιά σου τόσα χρόνια και το γιορτάζει …  Τόσα χρόνια κουνούσες ρυθμικά το κεφάλι  στο ευτελές ροκοποπ ενώ μια νέα εκδοχή του λιφε στυλε λαϊκού τραγουδιού έμπαιναν στο υποσυνείδητο σου και τα έκανες τρόπο ζωής …  έγινες ΜΑΖΑ  …μια παρόρμηση της στιγμής και εσύ είσαι ακόμα εδώ περιμένοντας την νεκρανάσταση του ελληνικού τραγουδιού .. και ποιος είχε την αναγεννητική πέτρα …μα ποιος άλλος ο Μίδας –Φοίβος ….  Κάψε εγκεφαλικά κύτταρα …χτυπήσου στο ρυθμό …κόψε εισιτήριο …γέμισε το ΟΑΚΑ ….αλλά να ξέρεις δύο πράγματα …. Εσύ παραγκώνισες οτιδήποτε αξιόλογο  στα μουσικά τεκταινόμενα  και να αισθάνεσαι περήφανος ακούγοντας τον προαναφερθέντα  .Τέλος αφού έχεις διαλέξει τι θα ακούσεις …δώσε και σε μας το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στη μουσική … και μην θεωρείς κακώς εννοούμενη κουλτούρα ανθρώπους που πραγματικά προσέφεραν στη μουσική και δεν αλλοίωσαν την σύστασή της …. Γιατί τελικώς αυτό είναι το σημαντικό …. Καλή ακρόαση …. 38 χρόνια Πασοκ -20 Χρόνια Φοίβος … Τι έχει τραβήξει αυτός ο λαός ???….

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Στο ξέσπασμα του φεγγαριού

Στο ξέσπασμα του φεγγαριού

 Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, αυτός που θα γλιτώσει,
δε θα ‘ναι αυτός που αρνήθηκε στον έρωτα να δώσει.
Κι εσύ που μου ‘ταξες πολλά, δε σου ‘χω εμπιστοσύνη,
χρόνια στην άκρη του γκρεμού κατάντησα αγρίμι.

Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, η νύχτα θα μεθύσει,

θα σκορπιστεί σαν άρωμα, την πίκρα μου να σβήσει.
Κι εμένα πια δε θα με δουν του πόνου οι συμπληγάδες,
να σέρνω το βαγόνι σου σε σκουριασμένες ράγες.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. Xαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.

Aν και με κάλυψε η γραφή του Ντίνου Χριστιανόπουλου θέλω να ρωτήσω Τι είναι πιο γελοίο ένας αγράμματος ακροδεξιός ή ένας ηθικά αγράμματος αριστερών πεποιθήσεων και καλά ψαγμένος και σοφιστικέ συγγραφέας του κώλου ??? ή κάθε ανύπαρκτη βγάζει στο θέατρο την παρόλα της …. Περιμέναμε την Κιτσοπούλου να μιλήσει για το θέατρο …τρέμε Ιονέσκο θα σε φάει στη στροφή η αναρχοαυτόνομη …

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων ή όπως έλεγε ο Ζαμπέτας Κουλτουρτζήδων .. 

Λένα Κιτσοπούλου: Ετσι είμαι εγώ Αδρεναλίνη και μούρλα  .....(και ποίος ζήτησε τέτοια τέχνη ? είστε κενή και ανευ περιεχομένου ..δυστυχώς για την τέχνη ....)

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Χωρίς - Φοίβος Δεληβοριάς


Ένα από τα τραγούδια που με άγγιξαν από το πρώτο άκουσμα ....Ελπίζω να του φέρθηκα καλά στην παρουσιάση ....Καλή ακρόαση

Κάνε εκείνο που σου βγαίνει και για μένα μη σκεφτείς
η ζωη που μου απομένει θα' χει ακόμα ένα «χωρίς».
Άλλος τώρα σε κρατάει άλλος έχει αυτό που θες
σου το λέει πως σ' αγαπάει και σ' ακούει να του το λες
Μια ζεστή βροχή στους δρόμους και μια σκόνη απο φωτιά
η ζωή δεν εχει νόμους και η αγάπη σιγουριά.
Είμαι μόνος ήμουν πάντα σε κρατούσα ένα πρωί
το πρωί κρατάει για πάντα, αλλά εσύ δεν είσαι εκεί.
Άλλος τώρα σε κοιτάει άλλος έχει αυτό που θες
σου το λέει πως σ αγαπάει και σ' ακούει να του το λες.
Όλα είναι ίδια μόνο αλλάζει η γωνία που θα τα δεις
κάνε εκείνο που σου μοιάζει και για μένα μη σκεφτείς
Γίνε εκείνο που σου μοιάζει και για μένα μη σκεφτείς.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό

Έτσι λοιπόν θεώρησα ότι έπρεπε να ξεκινήσει ο μήνας ... άλλωστε πάντα τον Γιάννη Σπανό τον συναντούσα στα τέλη Αυγούστου  σε συναυλίες που έκανε προς τιμήν κάποιων εκδηλώσεων στην Ερέτρια .. φθινοπωρινό αεράκι - βραδάκι - και πίσω στη θάλασσα στολισμένα τα πλοία της γραμμής .... Σας παραθέτω λοιπόν μια συναυλία του στην ελληνική τηλεόραση ..Καλή σας ακρόαση ....

Καλό μήνα



Καλό μήνα να έχουμε αναλογιζόμενοι πάντα ότι η αισιοδοξία βρίσκεται ακόμα και στην πιο πικρή στιγμή ,άλλωστε έχουμε να διανύσουμε ένα χειμώνα μπροστά μας ..Καλό Φθινόπωρο λοιπόν .. 
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν
 

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Ένας διάλογος στο ιστολόγιο του Μαυρουδή ...

http://mavroudistar.wordpress.com/2012/01/30/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%86%CF%8E%CE%BD/

Διαμαντής says:Δεν είχα σκοπό να γράψω μιας και με καλύψατε εξ ολοκλήρου κ.Μαυρουδή .Σας το είπα και την προηγούμενη φορά που είχα αφήσει σχόλιο στο ιστολόγιο τούτο ,το παν είναι η διακριτικότητα και όχι τόσο το έργο πνευματικών ταγών .Το έργο και ειδικότερα στην λογοτεχνία είναι κάτι που εκ των πραγμάτων βρίσκεται στη σφαίρα ενός άκρατου υποκειμενισμού .Θεωρώ μεγάλο κριτικό τον Ν.Χριστιανόπουλο ,θεωρώ πως υπηρετεί την ποίηση με απαράμιλλο θάρρος (της γνώμης του )και πολύ μακριά από το εμπορικό κοινωνικό κατεστημένο . Το αναφέρω αυτό για να καταστήσω σαφές ότι κατά την δική μου υποκειμενική σκοπιά είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος που πρόσφερε στον τομέα του . Τα βραβεία είναι η αναγνώριση της κοινωνίας –πολιτείας στο πρόσωπο ενός καταξιωμένου ανθρώπου .Πως όμως ένας άνθρωπος που το 1977 γράφει μανιφέστο κατά των βραβείων ,κατά των μέσων μαζικής ενημέρωσης κατά του συστήματος κατά ακόμα και του εγωκεντρισμού που μας διακατέχει μπορεί να δεχτεί ένα τέτοιο βραβείο ?Δεν θα είναι αυτομάτως μια καταπάτηση των αρχών που τον διέπουν? Δεν αντιλέγω μπορούσε να το πάρει και να τελείωνε το όλο θέμα χωρίς να πάρουμε καν χαμπάρι ότι δόθηκε το εν λόγω κρατικό βραβείο .Για την ιστορία να πούμε ότι και πέρσι ο Χριστιανόπουλος ήταν να λάβει το βραβείο ,το οποίο αρνήθηκε για τους ίδιους λόγους όταν του το ανακοίνωσε η επιτροπή .Ποιός όμως σχολίασε αυτό το γεγονός πέρσι …Κανείς …για τον απλούστατο λόγο ότι έγιναν όλα με μια διακριτικότητα .Του προτάθηκε –αρνήθηκε –τελείωσε η ιστορία .Φέτος η επιτροπή ανακοίνωσε την βράβευση χωρίς να ειδοποιήσει έγκαιρα τον ποιητή .Τα υπόλοιπα τα είδαμε στην τηλεόραση τα ακούσαμε στο ραδιόφωνο και τα διαβάσαμε στις εφημερίδες .Δεν ξέρω αν επιτρέπετε τον διάλογο μεταξύ σχολιαστών πάντως θα ήθελα να τοποθετηθώ πάνω σε δύο πραγματάκια ακόμα .Πρώτα πρώτα να πω πως θεωρώ πολύ σωστή τη στάση του Χριστιανόπουλου απέναντι στην Κα.Τσαπανίδου ,κατέστησε σαφές ότι αν δεν βγάζει κάποιος εντίμως το ψωμί του απέχει πολύ από τον ίδιο .Που το ατόπημα ?Τέλος μιας και αναφέρθηκε από τον προηγούμενο σχολιαστή ότι : ο ίδιος υπονομεύει την δική του – όποια τέλος πάντων – σοβαρότητα και αισθητική .Η ποίηση του Χριστιανόπουλου είναι μια ποίηση που έχει απενοχοποιήσει λέξεις . Το καυλά –αντί του καλά ας πούμε .Η πολιτεία λοιπόν σοκάρεται από την λέξη τη στιγμή που τον βραβεύουν για το έργο του ? Ή μήπως τα κανάλια δεν ήξεραν τον χαρακτήρα του Χριστιανόπουλου (ένας άνθρωπος που δεν μασά τα λόγια του ,που ότι έχει να πει τα λέει χωρίς περιστροφές και μασημένες κουβέντες )?

mavroudistar says:Αγαπητέ Διαμαντή,
χαίρομαι να διαβάζω την καλή σου γραφή και τις σκέψεις σου.
Αποφεύγω να επεκταθώ στο θέμα του Χριστιανόπουλου γύρω από το πρόσωπό του διότι απλώς, θα μπλέξω…
Γιαυτό, θεωρώ πως τα πρόσωπα μάς δείνουν την ευκαιρία για να δούμε το τι υπάρχει μέσα και γύρω απ’ αυτά. Οι αντιφάσεις του συγκεκριμένου ποιητή δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα είναι ουσιαστικά οι σχέσεις κράτους-πολίτη και πιο συγκεκριμένα, σχέσεις κρατικού πολιτισμού με τους πνευματικούς ανθρώπους και κάτι τέτοιο κοινώς ομολογουμένως, κάνει…τζιζζζζ!!!
Σ’ ευχαριστώ που με διαβάζεις.
Νότης Μαυρουδής