Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Μανώλης Ρασούλης - Όλα στη ζωή 'ναι ρόλοι

Η γραμμένη αθλιότητα μας, με αληθινή και ζώσα ιστορία, λόγο, πράξη, μαγκιά, γυφτιά  και ποίηση:


Η Μπαίνετον και η Βγαίνετον
Τα κάνανε πλακάκια
Και ενωμένος ο λαός
Βαράει παλαμάκια.
Οι βόθριοι κι οι τσόφλιοι
Τα κάνανε πλακάκια
Και ενωμένος ο λαός
Βαράει παλαμάκια.
Ο μπαμπάς μας ο ΟΤΕ
κι η μαμά μας η ΔΕΗ
πολύ με αγαπάνε
και όταν ΌΛΟΙ με ξεχνούν
αυτοί δεν με ξεχνάνε.
Κοσκωτά Κοσκωτά
ήσουνα το κερασάκι
σε μια τούρτα από σκατά.

(Στιχάκι που απήγγειλα σε εκπομπή της ΕΤ και εξεδιώχθην κι έμεινα άνεργος ως συνήθως).

  Καλλίτερα Αλλαντίν παρά Μουτζαχεντίν.
Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει κι όταν φάει ροχαλίζει.
Αριστερά η πελατεία τα λεφτά στην Ελβετία.
Άλλο να βγάζεις Βόλβο κι άλλο βολβούς.
(Μανώλης Ρασούλης)

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

ΚΟΣΜΗΤΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

ΚΟΣΜΗΤΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ
Ιωάννινα, 6-2-2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με έκπληξη διαβάσαμε στο σχέδιο «Αθηνά» ότι η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, που αποτέλεσε την πρώτη Σχολή του Πανεπιστημίου μας (1964) και την τρίτη Φιλοσοφική Σχολή της Ελλάδας, μετονομάζεται σε «Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Επιστημών Τέχνης» και προσαρτάται στα Τρία Τμήματά της («Φιλολογίας», «Ιστορίας - Αρχαιολογίας», «Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας») το αρτισύστατο «Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών Τέχνης». Πρόκειται για ανιστόρητη πρόταση που δεν προσβάλλει μόνον την ιστορία της Φιλοσοφικής Σχολής αλλά και του Πανεπιστημίου μας, καθώς και της πόλης των Ιωαννίνων και ευρύτερα της Ηπείρου, των οποίων αίτημα και επίτευγμα αποτέλεσε η ίδρυση του Πανεπιστημίου και της Φιλοσοφικής Σχολής.

Ο νεοπαγής τίτλος όχι μόνον δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο σπουδών που προσφέρεται στους φοιτητές μας από τα τρία υφιστάμενα Τμήματα της Σχολής, αλλά είναι πρόδηλο ότι επινοήθηκε για να αιτιολογηθεί με εμφανώς αδόκιμο και ανορθολογικό τρόπο η μεθοδευμένη συγκόλληση στη Φιλοσοφική Σχολή ενός Τμήματος με εντελώς διαφορετική επιστημολογική φυσιογνωμία και διαφορετικής επιστημονικής επάρκειας επαγγελματικά δικαιώματα. Η στερούμενη οποιασδήποτε θεμελίωσης «πρόταση» του Υπουργείου Παιδείας διαγράφει με αυθαίρετο, προκλητικό και υβριστικό τρόπο την απαράγραπτη συνεισφορά της Σχολής, την οποία λάμπρυναν με την παρουσία τους κορυφαίοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και συμπληρώνει σε λίγο πενήντα χρόνια αδιάλειπτης διδακτικής και ερευνητικής προσφοράς, αναγνωρισμένης από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Αποτελεί επίσης φαλκίδευση της επίμοχθης προσπάθειας των φοιτητών μας να καταρτισθούν ως επιστήμονες με συγκεκριμένα και διακριτά επιστημονικά εφόδια που θα τους καταξιώσουν στην ερευνητική και επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Αναμένοντας τις αποφάσεις των Γ.Σ. των Τμημάτων, των οποίων η γνώμη ουδέποτε ζητήθηκε, όπως άλλωστε αγνοήθηκαν, με τρόπο που απάδει στην ακαδημαϊκή δεοντολογία, η Κοσμητεία και η Σύγκλητος, ο Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής καθώς και οι Πρόεδροι των Τμημάτων Φιλολογίας, Ιστορίας - Αρχαιολογίας, Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας καλούν τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, τον Πρύτανη και το Συμβούλιο του Ιδρύματος να συμβάλουν με θεσμικό τρόπο στην αποτροπή της ύβρης που κομίζει στο Πανεπιστήμιό μας η ψευδεπίγραφη πρόταση του Yπουργείου Παιδείας, ανακαλώντας στη μνήμη την άποψη του Λουκή Ακρίτα, του Υπουργού Παιδείας της Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, κατά την τελετή των εγκαινίων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου μας (7 Νοεμβρίου 1964): «Δεν αποτελεί μίαν Σχολήν, η Φιλοσοφική Σχολή· αποτελεί τον πρώτον πυρήνα μιας μεγάλης πανεπιστημιακής μονάδος, η οποία ευρίσκεται εις την βορειοδυτικήν άκραν της ελληνικής χερσονήσου, και μέσα εις τον ευρύτατον ευρωπαϊκόν χώρον, όπου σήμερα είναι εντεταγμένη η Ελλάς, έχει σκοπόν να ανασυνδέση τον ελληνικόν πολιτισμόν με τον πολιτισμόν της Ευρώπης».


Ο Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής
Αθανάσιος Αγγέλου, Αναπλ. Καθηγητής

Οι Πρόεδροι των Τμημάτων

Φιλολογίας


Αλέξανδρος Αλεξάκης
Καθηγητής
Ιστορίας - Αρχαιολογίας


Ιωάννης Λώλος
Καθηγητής
Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας

Κωνσταντίνος Θ. Πέτσιος
Καθηγητής

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Μάνος Χατζιδάκις - Το χαμόγελο της Τζοκόντας

Μάνος Χατζιδάκις - Το χαμόγελο της Τζοκόντας

Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ’ αγέρι που άρχισε να φυσά.

Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.

Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.

Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί.
Κι αν το κάθε τραγούδι είχε στίχους, θα ‘λεγε περίπου αυτά".
 

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Λουκιανός Κηλαδονης - Αφιέρωμα

Φθινόπωρο 2006 η τηλεόραση πέφτει σε ένα αφιέρωμα για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη ,και εκεί τρώω ένα φοβερό κόλλημα με τις μουσικές του σύνθετη του Κ. Έντισον …. Τραγούδια που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ακούσει αλλά ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να αναζητήσουμε τον δημιουργό τους …. Ο Λουκιανός  του ελληνικού Woodstock ή του party στη Βουλιαγμένη έχει να επιδείξει  μια πολύ ωραία συνεργασία με τον Νίκο Γκάτσο και την Κωστούλα Μητροπούλου για την παράσταση της οποίας θα γράψει μουσική  …. Ο Μανώλης Μητσιάς δίνει την δική του χροιά στις μουσικές του Λουκιανού και έτσι κυκλοφορεί η Πόλη μας …. 2008 αγοράζω το live δίσκο του Λ .Κηλαηδόνη στον οποίο έδωσε τον τίτλο Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά ,στίχος από τα θερινά σινεμά ….στο δίσκο τραγουδούν και ο Δώρος Δημοσθένους με την Ηρώ Σαία … το Ωδείο Ηρώδου Αττικού ασφυκτιά και ο αιώνιος νέος ανεβαίνει στη σκηνή για να κάνει αυτό που πραγματικά ξέρει καλά …. Να ταξιδεύει με τις μουσικές του ….

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ρισπὲν Ζᾶν

Γκρεμίστε ὅλη τὴν Ἑλλάδα σὲ βάθος 100 μέτρων. Ἀδειάστε ὅλα τὰ μουσεῖα
σας, ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο. Γκρεμίστε κάθε τί Ἑλληνικὸ ἀπὸ ὅλο τὸν
πλανήτη... Ἔπειτα σβῆστε τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα ἀπὸ παντοῦ. Ἀπὸ τὴν
ἰατρική σας, τὴν φαρμακευτική σας, τὰ μαθηματικά σας (γεωμετρία,
ἄλγεβρα), ἀπὸ τὴν φυσικὴ, τὴν χημεία, τὴν ἀστρονομική, τὴν πολιτική,
τὴν καθημερινότητά σας.
Διαγράψτε τὰ μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχῆ

μα, κάντε τὸ
τρίγωνο-ὀκτάγωνο, τὴν εὐθεία-καμπύλη, σβῆστε τὴν γεωμετρία ἀπὸ τὰ
κτίρια σας, τοὺς δρόμους σας, τὰ παιχνίδια σας, τὰ ἁμάξια σας, σβῆστε
τὴν ὀνομασία κάθε ἀσθένειας καὶ κάθε φαρμάκου, διαγράψτε τὴν
δημοκρατία καὶ τὴν πολιτική, διαγράψτε τὴν βαρύτητα καὶ φέρτε τὸ πάνω
κάτω, ἀλλάξτε τοὺς δορυφόρους σας νὰ ἔχουν τετράγωνη τροχιά, ἀλλάξτε
ὅλα τὰ βιβλία σᾶς (γιατί παντοῦ θὰ ὑπάρχει καὶ ἔστω μία ἑλληνικὴ
λέξη), σβῆστε ἀπὸ τὴν καθημερινότητα σᾶς κάθε ἑλληνικὴ λέξη, ἀλλάξτε
τὰ εὐαγγέλια, ἀλλάξτε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ποὺ καὶ αὐτὸ βγαίνει ἀπὸ τὰ
Ἑλληνικὰ καὶ σημαίνει αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸ χρίσμα, ἀλλάξτε καὶ τὸ σχῆμα
κάθε ναοῦ (νὰ μὴν ἔχει τὴν ἑλληνικὴ γεωμετρία), σβῆστε τὸν Μέγα
Ἀλέξανδρο, σβῆστε ὅλους τους Μυθικοὺς καὶ Ἱστορικοὺς ἥρωες, ἀλλάξτε
τὴν παιδεία σας, ἀλλάξτε τὸ....

ὄνομα τῆς ἱστορίας, ἀλλάξτε τὰ ὀνόματα στὰ πανεπιστήμια σας, ἀλλάξτε
τὸν τρόπο γραφῆς σας, χρησιμοποιῆστε τὸν ἀραβικό, διαγράψτε τὴν
φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε...

Θὰ πεῖτε "δὲν γίνεται". Σωστά, δὲν γίνεται γιατί μετὰ δὲν θὰ μπορεῖτε
νὰ στεριώσετε οὔτε μία πρόταση! Δὲν γίνεται νὰ σβήσει ἡ Ἑλλάδα, ὁ
Ἕλληνας, ἡ προσφορὰ τοῦ πάνω σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη...
Ἡ πρόκληση πάντως ἰσχύει.

Ρισπὲν Ζᾶν (Ἀλγερία 1849 – Παρίσι 1926). Γάλλος λογοτέχνης καὶ δραματουργός.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται» - Χρόνης Μίσσιος

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται»

(Άγνωστος στο ευρύ κοινό μα με μεγάλο συγγραφικό ταλέντο .ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε από τη ζωή χθες .. μια μεγάλη απώλεια

"Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;
Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς... Όμως το αφήσαμε για αύριο...
Για να πάμε που;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.
Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Μαγικό νησί - Βαγγέλης Γερμανός



Έρχεσαι σαν άνοιξη μέσα στο τραγούδι μου
σαν το σπουργιτάκι πεταχτή
αγκαλιά μου ορθάνοιχτη
κόκκινο λουλούδι μου
μες στης μοναξιάς μου το κελί

Είσαι ένα μαγικό νησί
της λησμονιάς μου το νερό
που με χαϊδευει σαν αγέρι δροσερό
Είσαι ένα μαγικό νησί
μέσα στο πέλαγο του νου
στην ερημιά του μεγάλου ωκεανού

Όλα γύρω αλλάζουνε
τρέχουνε και βιάζονται
μα εγώ εσένα λαχταρώ
τα πιο δυνατά ποτά
δε μου κάνουν τίποτα
φτιάχνομαι μονάχα αν σε δω

Είσαι ένα μαγικό νησί
της λησμονιάς μου το νερό
που με χαϊδευει σαν αγέρι δροσερό
Είσαι ένα μαγικό νησί
μέσα στο πέλαγο του νου
στην ερημιά του μεγάλου ωκεανού

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ΧΑΛΚΙΔΑ - Γιάννης Σκαρίμπας

ΧΑΛΚΙΔΑ

(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!
Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…
Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.
Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο
καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:
Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο! . . .