Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Πόλεμος ....

Πόλεμος ....
Πέρα απ' τις φλόγες της Τροίας
ο θρήνος της Εκάβης βαραίνει τη νύχτα
σπαράζουν οι γυναίκες στα κορμιά των νεκρών

Το φεγγάρι αφουγκράζεται
ο πόλεμος δεν έμεινε στης Τροίας τα κάστρα
μια τεράστια κλεψύδρα, μας φυλακίζει

Μετράμε τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια
με μια λαχτάρα να σταματήσουμε
το χρόνο που αδυσώπητος κυλάει ακόμα
και προσπαθούμε να τον φυλακίσουμε

Σκαλί σκαλί ανεβαίνουμε
τη γκρίζα φυλακή του τρόμου
η Τροία ήταν μόνο ένα πρόσχημα
ήταν μονάχα η αρχή

Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέρμα
είναι αμέτρητες οι Τροίες του κόσμου μας
και πάντα οι άνθρωποι σαν κτήνη
θα διψάνε για αίμα

Μετράμε τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια
με μια λαχτάρα να σταματήσουμε
το χρόνο που αδυσώπητος κυλάει ακόμα
και προσπαθούμε να τον φυλακίσουμε


Είμαι ένα δέντρο κόντρα στον αέρα ...τη ΛΕΥΤΕΡΙΆ μου δεν θα τη σκοτώσουν .....

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Το τέλος μιας εποχής - Θόδωρος Αγγελόπουλος R.I.P

 
Το τέλος του ελληνικού κινηματογράφου γράφτηκε σήμερα πριν 4 ώρες περίπου ..μετά τον Καμπανέλη ,το Ζωγράφο ,τον Κατσουρίδη ,τον Τάσιο ,τον μεγάλο Κακογιάννη έφυγε σήμερα ο Μέγαλος Θοδωρος Αγγελόπουλος (βραβευμένος με το χρυσό Φοίνικα) σε ηλικία 77 ετών μετά από ένα ατύχημα ......πραγματικά κρίμα .......

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Κάτι να γυαλίζει - Βασίλης Καζούλης

Κάτι να γυαλίζει - Βασίλης Καζούλης


Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια
και χρυσάνθεμα απ' της Κίνας τις αυλές
πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια
και φορέματα από πόλεις μαγικές

Στα παλιά βιβλία του πατέρα
της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές
για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα
και στις θάλασσες τις γκρίζες απ' το χθες

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Σαν του φτωχού Σαρλό την μπαλαρίνα
που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό
μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα
δεν αγγίζει της δικής μου τον παλμό

Ώσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης
μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί
παίρνει ο μορφονιός την μπαλαρίνα
κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό